miércoles, 2 de abril de 2014

Nunca LO conseguiré

Al hilo de lo acontecido hoy en la práctica voy a contar la historia de una jugadora especial, llamémosle H. Pero antes, os pongo en antecedentes:
Adrià Marco y yo hemos hecho una especie de "teatrillo" en el que representábamos un pasaje de "Mal de escuela" que hemos considerado que merecía un análisis especial:
—Nunca no lo conseguiré, señor.
—¿Cómo dices?
—¡Nunca no lo conseguiré!
—¿Qué quieres conseguir?
—¡Nada de nada! ¡No quiero conseguir nada!
—¿Y entonces por qué tienes tanto miedo a no conseguirlo?
—¡No quería decir eso!
—¿Qué querías decir pues?
—¡Que nunca no lo conseguiré, eso es todo!
—Escríbelo en la pizarra: nunca lo conseguiré.
Nunca le conseguiré.
—Te has equivocado de pronombre. Este es para el complemento indirecto,
más tarde te lo explicaré. Corrige. Has de utilizar el lo. Y conseguir va con s.
Nunca lo conseguiré.
—Bueno. ¿Y qué te parece que es ese «lo»?
—No lo sé.
—¿Qué quiere decir?
—No lo sé.
—Pues bien, es absolutamente necesario que averigüemos lo que quiere decir,
porque eso es lo que te da miedo, ese «lo». –No tengo miedo.
—¿No tienes miedo?
—No.
—¿No tienes miedo de no conseguirlo?
—No, me la trae floja.
—¿Cómo?
¡Que me da igual, vamos, que me importa un higo, paso de eso!
—¿Te importa un higo no conseguirlo?
—Me importa un higo, eso es todo, yo paso.
—Y eso, ¿puedes escribirlo en la pizarra?
—¿Qué, que me importa un higo, que paso?
—Sí.
Mimporta un igo. Paso deso.
—Me y luego importa. Ahí has descubierto un nuevo verbo mimportar, en la
primera persona del presente de indicativo Y tu higo lleva h. Además, pasas de eso.
Me importa un higo. Paso de eso.
Bueno, ¿y qué es precisamente «eso» de lo que pasas?
—…
—¿Qué es «eso»?
—No lo sé... ¡Todo eso!

Posteriormente, hemos hecho una puesta en común de lo que para nosotros era el "lo" (tanto para el alumno de Pennac, como para nosotros), lo que ha llevado a un debate muy rico e interesante en el que he acabado contando la historia de una jugadora de mi equipo que, por respeto, vamos a llamar H.

H es una chica que se ha apuntado este año nueva y es la más pequeña del equipo, tanto por tamaño como por edad. Siempre que hacemos una actividad es la última, y cuando hacemos competición por equipos nadie quiere ir con ella porque prácticamente significa jugar con uno menos.

H nunca ha marcado un gol en partido oficial. Al principio, cuando lanzaba el balón botaba 3 veces antes de llegar a la portería. Era como perder la posesión tontamente. Aún así, yo la animaba a que siguiera lanzando y iba proponiéndole micro-objetivos. Desde el mes de febrero ya es capaz de darle al larguero, y hoy (sí, justamente hoy!!!) ha metido su primer gol en un entrenamiento. Ha sido contra un portero que no llega al larguero, y ella ha decidido que lanzar por encima era la mejor solución. Todos los niños se han emocionado, y ella la que más. ¿Has visto Manel? ¡He marcado un gol! Hemos detenido el entrenamiento por un momento y todo...

Ahora el objetivo es que meta un gol en un partido oficial. Yo creo que LO conseguirá porque es una chica con mucho carácter y muchas ganas de mejorar, aunque sus condiciones físicas no le acompañen. El resto del equipo está informado de este objetivo, y han dicho que colaborarán. Así es, tengo una especie de "mini-comunidad" en la que todos aprenden de todos y hacen para aprender y para que aprendan los demás (en la que yo me incluyo, por supuesto).

Ahora bien... ¿es justo el trato diferente que se le da a las personas con necesidades educativas especiales? ¿Cómo afrontaríais un caso como el de H? ¿Debe la educación ser (des) igual e (in) justa para todos? ¿Se deben premiar las "ganas" sobre los "resultados"?

4 comentarios:

  1. No tengo la solución. Pero lo que si tengo claro es que El relato y las preguntas revelan sensibilidad, compromiso y capacidad reflexiva. Así qué H tiene suerte te haberse encontrado contigo.

    ResponderEliminar
  2. Manel, en tus manos tienes las respuestas a esas preguntas. Al final, esto es como el pez que se muerde la cola, tú la animas y cómo ves que obtienes resultados te animas y vuelve comenzar el ciclo. Ella ve que la animas y como también obtiene resultados positivos también se anima, e ídem, vuelta a comenzar el ciclo. Retroalimentación.
    Siempre que no entréis en una espiral negativa y que el resto del equipo no se vea afectado, adelante¡

    ResponderEliminar
  3. Gracias por vuestras aportaciones. Yo por mi parte voy a seguir trabajando para mejorar (este es uno de los principales motivos por los que hago esta carrera). Espero algún día poder responder a esas preguntas. Seguiré informando sobre el progreso.

    ResponderEliminar
  4. Molt bona entrada Manel!!! t'he mencionat al meu blog per a que més gent puga veure aquesta entrada que està relacionada amb una entrada anterior meua!!!
    Estic segur de que H va a continuar millorant amb les teues tècniques d'aprenentatge personalitzat ja que cada persona es diferent i parteix de diferents nivells i de vegades els xiquets necessiten una ajuda extra que és el que li aportes tu a H.
    Estic segur de que arribaras a ser un gran professional Manel!! Molta sort amb H, seguiré el seu progrés amb entusiasme!!

    ResponderEliminar